Eerst en vooral: proficiat aan Hendrik Bogaert met zijn webstek. Als dat ook al nieuws is om een volle bladzijde in kwaliteitskrant “De Standaard” te vullen, dan mogen ze mij ook komen interviewen voor mijn nieuwe blog.
Maar goed, naar de inhoud nu. “We zitten volledig vast” zegt Bogaert. Nu ja, dat weten wij natuurlijk al langer dan vandaag. Eigenlijk weten we dat al van voor de verkiezingen van 10 juni 2007. Verkiezingen die voor de CD&V moesten gaan over de staatshervorming.
Verkiezingen ook sinds de welke de CD&V de kans had, gedragen door het kartel met N-VA, om daadwerkelijk iets te doen aan het probleem.
Maar helaas, vandaag de dag staan we nog geen millimeter verder dan 10 juni 2007, wel integendeel.
Dus nu komen zeggen dat we volledig vast zitten is een open deur instampen en bovendien ook een sneer naar zijn eigen CD&V minister, zelfs naar de gewezen eerste minister en provinciegenoot Leterme.
Eigenlijk zegt Bogaert hier wat iedereen al lang weet: de CD&V heeft er niets van gebakken en is oorzaak van de huidige stilstand op communautair vlak!
Hij laat als wonderoplossing optekenen dat “met een eenmalig herstelfonds van 34 miljard euro Wallonië een nieuwe start kan nemen”. Bovendien zegt hij dat dit voorstel reeds in 2007 gelanceerd werd.
Volgens hem zou dit voor Vlaanderen een tijdelijke schuldverhoging betekenen, maar ja, zegt hij, “we betalen nu ook al 6 miljard euro per jaar”.
Waar zijn we hier in godsnaam mee bezig??? Solidariteit tussen landen en regio’s: ja.
Maar blanco cheques tekenen, voor gelijk wie, nee !!!!
Volgens de redenering van Bogaert zou Vlaanderen een “pax communei”, vrede tussen de communiteiten, kunnen afkopen door een herstelfonds van 34 miljard te spijzen! Ja maar, hoor ik u zeggen, Vlaanderen moet dit niet doen, België kan dit doen.
Maar als Vlaanderen het grootste deel van de inkomsten van België bijdraagt is het de facto Vlaanderen die betaalt !!!!
Een eenvoudige rekensom en logica zouden kunnen aanhalen dat als het herstelfonds 34 miljard is en de transfers zo’n 6 miljard per jaar zijn, Vlaanderen Wallonië zou steunen voor 5,66 jaar. Helaas vrees ik dat na enkele maanden de som die Vlaanderen aan Wallonië geeft niet genoeg zal zijn! Vlaanderen zal nooit genoeg kunnen geven aan onze vrienden uit het zuiden.
Want laat me duidelijk wezen: het is niet dat we niet willen helpen en solidair zijn. Vlaanderen geeft jaarlijks miljoenen aan ontwikkelingshulp en steun. Alleen moeten we weten en afspreken dat die stromen tijdelijk en beperkt zijn. En daar wringt het schoentje.
Wallonië is als een kind dat zondagsgeld krijgt. Eens het kind dat geld krijgt van de ouders zijn er verschillende mogelijkheden:
- het kind houdt het geld bij en spaart voor investeringen en de toekomst.
- Het kind doet uitgaven maar behoudt een deel voor zijn toekomst
- Het kind verteert het geld bijna onmiddellijk.
Wallonië is als het derde type kind: eens het zakgeld krijgt zal het kind alles verteren en op woensdag geen geld meer hebben. Als het dan naar de ouders gaat en die geven onmiddellijk (of onder emotionele dwang) geld, dan zal zich in de toekomst een beeld ontwikkelen van “ik vraag dat aan mijn ouders, ze zullen toch wel ja zeggen”.
Wallonië heeft jarenlang in deze situatie geleefd. Ze vroegen geld aan de Federale Staat, deze betaalde, vervolgens was het geld veel vroeger op dan voorzien door Wallonië en bijgevolg kwamen ze aankloppen bij de Federale Staat, lees Vlaanderen.
Meneer Bogaert: het wordt tijd dat dergelijke praktijken stoppen!
Uw partij, CD&V had de kans het verschil te maken en zelfs geschiedenis te schrijven!
Nu hier, in een krantenartikel dergelijke stelling komen in nemen getuigt van rancune tegenover uw eigen partij en van een in basis misprijzen van de Vlaamse zelfstandigheidseis: solidariteit ja, maar profitariaat nee.!
